Gulden middenweg nodig voor visserij en biodiversiteit
We moeten met elkaar kijken hoe we aan de ene kant de biodiversiteit kunnen beschermen en tegelijkertijd onze vissers door kunnen laten gaan met hun werk. Dat was mijn boodschap tijdens een event in het Europees Parlement over de bodemberoerende visserij.
Soms wordt de indruk gewekt dat er een keuze gemaakt moet worden tussen natuur of visserij, maar ik zou graag willen kijken of we elkaar ergens in het midden kunnen vinden. Ik denk dat het niet gaat om de bescherming van biodiversiteit of om visserij, maar om hoe we dit kunnen combineren.
We hebben gezonde zeevruchten nodig, niet in de laatste plaats omdat deze veel duurzamer zijn dan andere vormen van eiwitrijke voedselproductie. Daarnaast moeten we ons ook inzetten voor levendige kustgemeenschappen.
Tijdens het event heb ik daarom de volgende drie punten genoemd:
- We moeten onze natuur beschermen. Ik ben hier 100% zeker van. We hebben schonere oceanen nodig, goede visstanden in elke zeebekken en de CO2-uitstoot moeten verminderen.
- Er zijn consumenten die alleen duurzame vis willen eten, maar het is moeilijk om erachter te komen welke vis echt duurzaam is. Dat moet duidelijker.
- Er zijn bodemtrawltechnieken (geweest) die duurzamer zijn dan de traditionele vorm van bodemtrawls. Deze technieken zijn echter niet voor elke visserij geschikt. Er is wat voor te zeggen om de definitie van bodemtrawls aan te passen.
Er zijn enkele schepen, zoals de Deense zegen (flyshoot) en twinrig (twin-trawling), die per definitie nog steeds bodemtrawlers zijn, maar een stuk duurzamer zijn. Dat is niet alleen zo vanwege de CO2-reductie en verminderde bijvangst, maar ook vanwege minder bodemberoering.
Daarnaast is het misschien een idee om alleen de meest duurzame vormen van bodemvisserij in (sommige) beschermde mariene gebieden toe te staan en de vis die daar gevangen wordt als écht duurzaam te promoten. Dat moet dan uiteraard wel binnen de grenzen van het visbestand.
Ik vraag me daarom af of we niet alleen de meest duurzame vormen van bodemvisserij kunnen toestaan in beschermde mariene gebieden, omdat er al steeds minder visgronden beschikbaar zijn, door onder meer de komst van windmolenparken. Het gaat met andere woorden niet om een zwart-witsituatie, maar om vissen op maat. Dat is zowel goed voor de biodiversiteit als goed voor onze vissers en kustgemeenschappen. Dat is ook beter voor de dialoog.
